Intro Scip in zicht

Nog lang niet iedereen heeft een helder beeld van SCIP. Anderhalf jaar geleden sloot dit kleurrijke ‘schip’ zich aan bij de Regenbooggroep. De hoogste tijd voor wat opklaring!

Wat is SCIP voor een organisatie?

SCIP is cliënt gestuurd, dat wil zeggen dat onze cliënten en ook onze vrijwilligers zelf projecten initiëren en uitvoeren. Op dit moment zijn er twaalf heel verschillende projecten actief. Aan mij de eer u de komende tijd wegwijs te maken in ieder project. Omdat SCIP op verschillende plekken in Amsterdam zit met al deze projecten zal ik per huis/locatie laten zien wat daar allemaal gebeurt.

Wie ben ik?

Ik ben Ireen, vrijwilliger bij SCIP. Vijf jaar geleden belandde ik na een behoorlijke zoektocht naar zinvol & passend werk (een behoorlijke uitdaging als je psychische ingewikkeldheden hebt) op de redactie van de website Ervaringswijzer, één van de twaalf projecten van SCIP op de Keizersgracht.

Dankzij mijn eerdere baan bij Defensie, waar ik selectiemedewerker was, ben ik een ervaren interviewer geworden. De journalistieke training die ik eerder volgde aan de Hoge School van Journalistiek, kan ik goed inzetten, ook bij SCIP. Mijn wens om “iets” te doen met psychische kwetsbaarheid; mijn eigen ervaringen inzetten, maar vooral ook leren over herstellen in de breedste zin van het woord, is hier in vervulling gegaan. Werken voor Ervaringswijzer is me op het lijf geschreven. Ik voel me dankbaar dat ik me hier verder heb mogen ontwikkelen, ik heb veel ervaring opgedaan.

Naast mijn werk bij SCIP heb ik opleidingen gevolgd; medische basiskennis en Vernieuwend Coachen.

---

Ik heb vijf jaar met veel plezier bij Team Inspiratie gewerkt en heb veel verhalen opgetekend van mensen die een kijkje gaven in hun herstel. Een grote bron van inspiratie voor mijzelf en hopelijk ook voor de lezers van de website.
Nu sla ik een nieuwe weg in op zoek naar nieuwe uitdagingen. In de tussentijd heb ik beloofd SCIP (IN)ZICHT te maken voor het extranet van de RBG. Ik hoop dat de medewerkers nu beter begrijpen waar welke projecten van SCIP zitten, wat daar zoal gebeurt en ook hoe belangrijk het is voor mensen om daar te kunnen werken. Mogelijk stimuleert het uitwisseling tussen SCIPPERS en RGB-ers, dat kan nooit kwaad.

Ik zeg: SCIP AHOY!

Groet, Ireen

De postclub

De Postclub, Cornelis Dirkszstraat

Op de Cornelis Dirkszstraat komt de Postclub met een klein groepje, elke oneven week op woensdag, bijeen om met elkaar de post te openen en de administratie te ordenen. Het er samen voor gaan zitten helpt. Martin vertelt het hoe, wat en waarom van de Postclub.

Naam: Martin
Leeftijd: 53 jaar
Project: de Postclub
Wanneer: Iedere oneven week op woensdag van 15.00 tot 17.00 uur.

Externe discipline helpt

Nadat ik twee keer in een situatie terecht was gekomen dat ik een boete moest betalen omdat ik mijn post niet opende, wilde ik mijn gedrag hierin veranderen. Als je niet weet dat je boetes hebt, krijg je problemen. En als je daar dan te laat achter komt, moet je brieven gaan schrijven naar instanties. Daar heb ik helemáál geen zin in. Ik heb rust, focus en concentratie nodig om me lekker te voelen.

Ik ben allergisch voor moeten

Te ver doorschieten in de dingen die ik doe, dat is een zwakte van me. Wanneer ik computers fix bijvoorbeeld, dan vergeet ik de tijd. Het installeren van computers heb ik bij Scip geleerd, bij zowel het Actief Computer Centrum (ACC) als Login, waar ik ook veel gewerkt heb. Ik ben al vanaf 2000 actief bij Scip. Tegenwoordig werk ik vooral thuis met computers. Daar vind ik rust, want dan zit ik gewoon alleen.

Ik doe liever geen dingen die ik vervelend vind. Administratie vind ik niet leuk om te doen en oninteressant. Het voelt als werk, als moeten en voor ‘moeten’ ben ik allergisch. Dat is een oud issue voor mij. De Postclub heb ik zelf bedacht na het ontvangen van die boetes. Ik had een soort van ‘externe disciplinering’ nodig, iets wat me hielp om wel mijn post te openen en daar wat mee te doen.

Eigen orde

Voorheen legde ik de post ongeopend neer op een stapeltje of sorteerde het in bakjes. Fouad, een SCIP collega die ik van de balie op de locatie Keizersgracht kende en met wie ik de Postclub begon, reikte mij een ander en overzichtelijker systeem aan.

Op zich heb ik, financieel gezien, mijn zaken aardig op orde. Zo zijn al mijn vaste afschrijvingen geautomatiseerd. Ik maak daarbij gebruik van twee bankrekeningen. Op één daarvan komt mijn uitkering binnen. Op de ander maak ik maandelijks een uitgerekend bedrag over voor al mijn vaste lasten, plus een beetje extra geld zodat ik niet knel kom te zitten met het betalen van variabele rekeningen. Het resterende geld dat op de eerste rekening blijft staan, gebruik ik om mijn dagelijks leven van te betalen: eten, drinken en extraatjes.

Geen aanmaningen meer

Toch kan je er niet blindelings van uit gaan dat dit systeem goed loopt. Op een goed moment stond er blijkbaar te weinig geld op de bankrekening waarvan ik alle vaste kosten automatisch liet afschrijven. Er waren wat veranderingen en deze waarschuwingen kreeg ik per post, maar die opende ik nooit. De aanmaningen liepen al gauw op. Als je de huur niet tijdig overmaakt, kan je zo je huis kwijt raken. Dat is een vriend van mij overkomen. Hij had drie maanden zijn huur niet betaald, werd zijn huis uitgezet en raakte dakloos.

Sinds 2013 De Postclub

Daarom hebben we (Fouad en ik) in 2013 de Postclub opgericht. We komen om de week samen met een klein en vast clubje mensen. We hebben wel meer deelnemers gehad, maar al na een paar bezoekjes kwamen ze vaak niet meer terug. Meestal omdat ze het dan wel zelf weer konden, bleek bij nabellen. Wij kunnen mensen letterlijk helpen met het openen van de post en het lezen daarvan. Als buitenstaander ben je emotioneel minder betrokken. Meestal is het vrij eenvoudig.

Als nieuwe deelnemer van de Postclub krijg je een ordner met daarin verschillende tabbladen en tussenliggers. Je kunt daarin per tabblad alle correspondentie van een instantie of bedrijf ordenen. Zo heb je de gelegenheid om dingen terug zoeken als je daar vragen over hebt of krijgt.

Mochten de poststukken te ingewikkeld voor ons zijn, dan kunnen we de hulp van Bureau Rechtshulp inschakelen, waarmee wij samenwerken. Laatst ontdekte ik via een tip van dat ik aardig wat geld kon terugkrijgen via belastingaangifte, omdat ik hoge ziektekosten had. Voor dit soort zaken is het ook heel belangrijk om je administratie goed op orde te hebben, zodat je die vrij moeiteloos terug kunt vinden om de benodigde gegevens aan te leveren.

De Postclub is er niet alleen voor financiële zaken. Zo communiceren andere organisaties, zoals bijvoorbeeld de gemeente, per post. Het kan zijn dat je buurtbijeenkomsten, waar je best bij had willen zijn, misloopt als je de post niet opent. Ik heb zelf gemerkt dat post over zoiets als de Stadspas ook best interessant kan zijn. Sinds ik mijn post lees, pak ik meer kansen via de Stadspas en ga ik bijvoorbeeld weleens voor 1 euro naar de bioscoop met een vriend.

Moderniseren

We zijn pas sinds kort gericht op digitale post. Veel administratie is tegenwoordig digitaal geworden. Je wordt nu eigenlijk gedwongen om je mails te openen als je van zaken op de hoogte wilt blijven.

Post komt mogelijk onopgemerkt in je mailbox, of je moet dingen gaan nakijken en regelen via online accounts. Ik vind dat in zekere zin zelfs nòg lastiger. Het voelt als één stap vooruit, maar tegelijk twee stappen terug.

Aanvulling op andere projecten

We zijn overigens niet het enige project binnen ons netwerk dat zich met post en administratie bezighoudt. De Regenboog heeft verschillende projecten die zich met post en (financiële) administratie bezighouden, onder andere een maatjesproject.

Als je veel moeite hebt met je post en financiën, kan je via hen tijdelijk een maatje krijgen die bij je thuis komt en helpt. Ik denk dat onze Postclub een goede aanvulling kan zijn op dit project, een soort vervolg. Zo groei je stapsgewijs naar zelfstandigheid toe.

De Postclub, voor wie?

Mensen die hun eigen chaos niet de baas kunnen, post niet open durven maken en/of hun financiën niet onder controle hebben, zijn van harte welkom om zich aan te sluiten bij onze Postclub. Uiteindelijk moet je het zelf doen, maar misschien heb je een zetje in de rug nodig. Je moet gewoon een manier, een systeem, vinden om het aan te pakken. Hierbij kunnen we elkaar helpen en stimuleren.”

Interesse om deel te nemen aan de Postclub? Meld je bij voorkeur aan via email naar postclub@scipweb.nl, of bel in oneven weken op woensdag tussen 15.00 uur & 17.00 uur naar de balie van SCIP Cornelis Dirckszstraat: 020-3039508.

Tobi Vroegh

Uitgeverij Tobi Vroegh geeft boeken uit met een link naar de psychiatrie met als doel: een brug slaan tussen psychiatrie en maatschappij. Tobi Vroegh werkt met verschillende teams: een redactie-, PR-, manuscripten-, kantoor-, vormgeef- en uitgeefteam. In totaal werken er 26 actieve vrijwilligers, waarvan sommigen, zoals Nanneke, in meerdere teams werkzaam zijn.

Naam: Nanneke
Afdeling: Uitgeverij Tobi Vroegh
Functie: PR- en manuscriptteam
Sinds: juni 2017, aantal dagen per week

Relativeren en te accepteren dankzij Tobi Vroegh

“Toen ik vastgelopen was en in therapie ben gegaan, kwam ik terecht bij uitgeverij Tobi Vroeg. Ik vond deze uitgeverij via het internet. Op dat moment had ik net mijn studie Media en Marketing ‘on hold’ gezet. Tobi Vroegh sloot aan bij mijn studierichting. Voorheen was ik van plan om deze nog af te gaan maken. Ik dacht: “Eerst even therapie en dan gaan we weer terug”. Nu denk ik daar heel anders over. Ik wil niet meer terug. Ik overweeg nu om ervaringsdeskundige te worden.

Boekenpresentatie, boekenbal en borrel

Op dit moment ben ik vooral actief in het PR-team. Boekenmarkten vragen nu vooral de aandacht. Eerder was ik bezig met het maken van de nieuwsbrief, het werken aan de nieuwe website en het posten van Tobi Vroegh informatie op Facebook. Ik zit ook in het manuscripten-team. Daar lezen we de manuscripten die binnenkomen en daarover gaan we met elkaar in gesprek. Je kunt het zien als voorwerk waarin we kijken of het een manuscript is dat we uit willen geven of misschien toch niet. De redactie en het uitgeef-team neemt hierin de uiteindelijke beslissing.

De boekpresentaties van Tobi Vroegh zij heel mooi. Je ziet de auteur, die voor het eerst zijn vers uitgegeven boek in handen krijgt, helemaal oplichten. Ze zijn dan vaak zo blij. Heel mooi om te zien, die dankbaarheid die blijheid. Eens per jaar is er ook een boekenbal waarbij alle auteurs uitgenodigd worden.

Op onze eigen afdeling vindt eens per twee maanden een vrijblijvende Tobi Vroegh borrel plaats. We werken allemaal in verschillende teams. Zo heb je de kans om mensen uit andere teams beter te leren kennen. De teams werken redelijk autonoom van elkaar. Naast een vaste harde kern van vrijwilligers is het ook wel een komen en gaan van mensen.

Eigen initiatief

Mensen kunnen, als ze interesse hebben om bij ons te komen werken, op gesprek komen bij Tobi Vroegh. Doorgaans zijn we heel soepel in ons aanname beleid. Alleen als mensen puur en alleen komen om een eigen boek uit te geven zeggen we daar nee tegen, maar als mensen dingen willen leren en dingen willen doen dan zijn ze van harte welkom.

Je moet wel zelfstandig kunnen werken en initiatief tonen. Je wordt hier niet bij het handje genomen en het verloopt hier ook best chaotisch. Ik heb mensen zien komen en weer heel snel zien gaan, omdat ze daar niet goed tegen konden.

De verhalen die mensen insturen zijn vaak best heftig, zeker geen lichte GGZ problematiek. Je moet je beseffen dat je met die verhalen in aanraking gaat komen als je hier wilt komen werken. Het kan zijn dat soms verhalen te aangrijpend voor je zijn. Dan mag je dat aangeven. Maar het is wel de realiteit. Mij helpen deze verhalen van anderen mezelf te relativeren en te accepteren.

Herstelfase

In mijn herstelproces zit een stijgende lijn. Lange tijd heb ik mijn gevoelens en problemen ontkend. Ik heb nooit met emoties leren omgaan, daar was geen plek voor. Ook niet met spanning. Wat ik leerde is: doorgaan, doorgaan en nog eens doorgaan, schouders eronder, niet aanstellen, geen zelfmedelijden, niet klagen, gewoon dragen. Nu voel ik langzaam maar zeker dat het er gewoon mag zijn, het is nou eenmaal zo. Een geleidelijk proces, waarbij mijn intuïtie steeds meer de leidraad vormt.

De mensen (en honden) op de werkvloer

Een aantal mensen werken al heel lang bij de uitgerij, er bestaat een vaste harde kern, maar het is ook een komen en gaan van mensen. Het vormgevingsteam bestaat bijvoorbeeld al heel lang in deze samenstelling. Ik vind het leuk dat veel collega’s mensen zijn die vroeger bij een uitgeverij werkten of uit de vormgeverswereld komen. Of mensen uit de reclamewereld. Echte vakmensen die hun kennis ook binnen Tobi Vroegh inzetten. Het is leerzaam en leuk om met professionals te werken. Er zit zoveel kennis in Tobi Vroegh. Ik kan bijvoorbeeld naar een collega toe stappen met vragen over teksten. Daar steek je dan echt wat van op.

Een paar collega’s hebben een hond die ze meenemen naar kantoor. Hond Peppa is laatst tot chief gebombardeerd. De honden zijn rustig en het brengt ook wat huiselijkheid en gezelligheid met zich mee. Je kan bij Tobi Vroegh dus rustig je hond meenemen.”

Interesse om te werken in bij deze bijzondere uitgeverij? Neem contact op met Lea op info@tobivroegh.nl

Digivibes

In het gebouw van Scip op de Cornelis Dirksstraat 27 op de derde etage, in de volksmond ook wel de ‘CD’ genoemd, huist zich het creatieve project Digivibes. Digivibes bestaat uit een beeld-, geluid- en printstudio. Een interactieve studio is ‘in wording’. Bij Digivibes werken zo’n vijftien personen, waarbij Rahoul een van de hoofdrol spelers is. Dat er veel te leren en te creëren valt op het gebied van beeld en geluid, laat Rahoul ons zien. Hij is één van de ‘hardcore’ Digivibers, met veel verstand van zaken én apparatuur.

Wie: Rahoul, 28 jaar
Wat: Creator en docent bij Digivibes
Hoe vaak: 5 dagen per week

Muziek is mijn rode draad in het leven

“Vanwege mijn problemen mocht ik niet gaan werken. Mijn dag- en nachtritme was helemaal omgedraaid. Het DWI verzocht me dagbesteding te zoeken. In mijn zoektocht kwam ik in eerst instantie uit bij het Webbureau op de Keizersgracht. Dat bleek niks voor mij te zijn. Wel kwam ik daar, gelukkig, in contact met Digivibes, waar ik alweer drie jaar actief ben.

Thuishaven

Ik ben hier vijf dagen in de week in de weer met muziek. Meestal kom ik ‘s middags en blijf ik vaak tot laat in de avond. Elke woensdag en vrijdag eet ik mee met de Eetkamer, het eet-project van Scip. Daar wordt altijd heerlijk gekookt. Het is hier echt mijn thuis, een thuishaven. Ik ben hier vaker dan thuis. De sfeer onderling is heel goed. Ik vind het ook leuk om hier wat huiselijkheid te creëren, zoals de bank waarop we op zitten die ik hier zelf heb geplaatst. Het geeft een huiskamergevoel. Niet eerder heb ik drie jaar achter elkaar iets gedaan waar ik mezelf nog steeds goed bij voel. Bij Digivibes heb ik er nog steeds zin in.

Sociale contacten

Voordat ik bij Digivibes kwam was ik niet zo sociaal, ik was meer op mezelf. Ik praatte niet veel en was meer met mezelf bezig. Ik heb hier veel sociale contacten opgedaan en een hoop geleerd van de mensen. Nog steeds leer ik, iedereen heeft hier zo zijn eigen problemen.

Wanneer iemand boos of lastig is of niet goed in zijn vel zit, dan merk je dat. Het worden daardoor niet alleen collega’s, maar ook vrienden. Je bent er voor elkaar. Het is hier gezellig. De een koopt wel eens wat drinken, de ander koekjes. Iedereen zorgt ook voor elkaar. Buiten werktijden spreek ik ook wel eens af met collega’s.

Cursus

Op donderdag geef ik les aan Digivibers. Ik bereid deze lessen voor. Soms vind ik dat best ingewikkeld, omdat ik zelf ook nog lerende ben. Ik had voorheen een collega die meer wist dan ik op het gebied van digitale muziek. Aan hem kon ik dingen vragen. Hij is nu gestopt en ik mis zijn kennis wel. Via internet leer ik mijzelf bijna alles aan. Ik kijk ook wel naar andere collega’s, hoe zij dingen doen. Soms wordt ik door hen geïnspireerd.

Emoties kwijt kunnen

Toen ik hier begon, ben ik gaan experimenteren met de keyboard. Ik houd me hier vooral bezig met het maken van muziekopnames, studioproducties, CD opnames, het mixen en masteren en het online zetten van nummers. Ik vind veel soorten muziek wel leuk. Mijn emoties kan ik er goed in kwijt. Als ik verdrietig ben, maak ik R&B (Rhythm and Blues) muziek. Als ik blij ben, stort ik me op Hip Hop. Wanneer ik me wat opgefokt voel is het ook Hip Hop, maar dan wel een wat heftigere variant.

Eigen teksten

Ook ben ik hier gaan rappen. Ik schreef al teksten, maar die nam ik nooit op. Hier kreeg ik de kans om dat te wel doen. In mijn teksten kan ik veel emotie kwijt. Ik heb veel eigen nummers die je kan terug vinden op internet https://soundcloud.com/young_escalade. Ik heb ook een YouTube kanaal onder de naam MrYoungescalade. Daar vind je nummers zonder rap. Ik ben nu bezig met het opnemen van mijn eigen album met rapteksten.

Webshop

Op de website van Digivibes, die overigens ook door een van de cliënten van Digivibes gemaakt is, hebben we sinds kort een webshop. Daar staan de alle nummers van Digivibe op, dus ook die van mij. Ze zijn te koop voor één euro. De meeste mensen bij Digivibes maken Hip Hop. Eén iemand maakt meer house.

Kerst CD

We hebben vorig jaar een Kerst CD voor Scip opgenomen. We hadden al heel wat nummers gemaakt. Eens per twee maanden verzamel ik nummers van alle collega’s. Met de nummers die we vorig jaar hadden, dachten we: ‘Zou misschien leuk zijn een Kerst CD te maken voor Scip?’ Toen hebben we binnen een half jaar de hele CD in elkaar gezet. Dat was heel spannend en behoorlijk veel werk waar we veel van geleerd hebben. We zijn van plan om dit jaar weer een Kerst CD te maken.

Mixen

De meeste Digivibers hebben een grote passie voor digitale muziek. Zelf ben ik vooral te vinden achter de computer. Het mixen fascineert me het meest. Het is het moeilijkste onderdeel van de muziek. In dit proces wil je alles eigenlijk zo goed mogelijk ‘schoongemaakt’ hebben, zoals de frequenties. Dat heb je weer nodig om goed te kunnen masteren. Tijdens het masteren zorg je ervoor dat alles op verschillende apparaten op één niveau zit en dat het goed klinkt. Dat het klaar is voor de radio of de televisie mobiele telefoon.

Produceren is mijn wens

Ik kijk ook naar andere producers. In de Hip Hop vind ik Dr. Dré wel interessant, één van de bekendste producers. Eigenlijk luister ik naar heel verschillende muziekstijlen en producers. Van alles leer ik wel wat. Ik wil graag beter worden in producen. Op een gegeven moment wil ik hier mijn werk van maken. Ik wil hét gaan maken; mijn muziek verkopen of met andere mensen samenwerken.

Goed materiaal

Digivibes heeft veel goede apparatuur om mee te werken. Het kan natuurlijk altijd beter, technologie veroudert snel. We besluiten heel democratisch wat we gaan doen en wat we willen aanschaffen. Soms kunnen we onderdelen regelen via Login (ook een Scip project in computer hardware), zoals een grafische of een geluidskaart.

De beste afleiding

Wij houden hier rekening met hoe mensen in hun vel zitten. Ze kunnen even op de bank zitten, of een dagje vrij nemen. Ik heb zelf problemen, waardoor ik me goed kan inleven in de ander. Wanneer iemand het moeilijk heeft, ben ik dan ook niet streng. Mensen die bij ons komen zijn afgeleid van hun problemen en lekker bezig met iets positiefs. Ik kan zelf geen betere plek bedenken dan hier te zijn.

Werken bij Digivibes

Mocht je écht interesse hebben om bij ons te komen, dan moet je natuurlijk wel van muziek houden. Een bepaalde basis is handig, zoals globale computerkennis, iets afweten van noten lezen of weten hoe je muziek kan inladen op een computer. We hebben wel mensen op de wachtlijst staan. Maar een kijkje nemen kan altijd. En vooral vrouwen zijn welkom; het merendeel is nu nog mannen. Kijk voor meer informatie op de website van Digivibes: www.digivibes.nl

Buro Rechtshulp voor (ex)GGZ Cliënten

Bij Buro Rechtshulp kunnen (ex)GGZ cliënten terecht met juridische en aanverwante problemen. Ze worden daar geholpen door juridisch geschoolde lotgenoten bij wie ze in alle rust hun hele verhaal kwijt kunnen. Op dinsdag- én op donderdagmiddag kunnen mensen met een telefonische afspraak terecht op Keizersgracht 252.

Naam: Fenz
Project: Buro Rechtshulp voor (ex)GGZ Cliënten

Hier ben ik zinvol bezig

In 2006 is Buro Rechtshulp door mij opgericht toen ik al enige maanden actief was bij Scip. Ik leerde Scip 2005 kennen via een tijdelijk baantje als assistente van de projectleidster van het Actief Computer Centrum (ACC). Hoewel Scip toen al ruim vijf jaar bestond, had ik er nog nooit van gehoord. Ik was er wel snel enthousiast over; wat een leuke club, opgericht door en voor GGZ cliënten.

Het begin

De toenmalige directeur wilde een soort rechtswinkel binnen Scip opzetten. Toen ik hem vertelde dat ik een paniekstoornis had gehad en op mijn scriptie na afgestudeerd was in het Nederlands Recht, vroeg hij mij of ik wilde meewerken aan het opzetten van zo´n project binnen Scip. Nou, daar wilde ik best aan meewerken, het leek me ontzettend leuk.

De schrik sloeg mij om het hart toen ik hoorde dat ik de rechtswinkel zelf op moest zetten. Ik was al vijfentwintig jaar niet meer met het recht bezig geweest! “Maar je bent het juridisch denken toch niet verleerd?”, werd mij gezegd. Dat was wel waar en daarom kon ik het natuurlijk proberen.

Eerdere ervaring

Ooit heb ik aan de Vrije Universiteit het keuzevak Rechtshulp gedaan. Dit vak werd gegeven door advocaten die me veel praktische kennis bijbrachten. Ook deden we praktijkkennis op tijdens spreekuren in buurthuizen, waar ik samen met een medestudent mensen hielp met juridische problemen.

Tijdens het telefonisch spreekuur van Rechtshulp Vrije Universiteit gaven we mensen uit het hele land advies over uiteenlopende juridische kwesties.

In die periode verkeerde ik dagelijks in kringen van advocaten van grote Amsterdamse kantoren. Ik zat helemaal in dat wereldje en was enthousiast aan het meedenken en puzzelen over allerlei zaken die ik te horen kreeg van vrienden en kennissen.

Stapje voor stapje

Schoorvoetend besloot ik de uitdaging aan te gaan om Buro Rechtshulp op te zetten. Om de twee dagen zonk de moed mij volledig in de schoenen en besloot ik ermee te stoppen. Ik vreesde dat het mij nooit zou lukken het project geloofwaardig van de grond te krijgen.

Ik zei dan tegen mijzelf: “Laat ik het nog twee weken proberen, dan kan ik er altijd nog mee stoppen.” Wat had ik te verliezen na zo veel jaren in de bijstand te hebben gezeten? Zo hield ik mijzelf overeind, stapje voor stapje, totdat ik er een beetje in begon te geloven en geen inzinkingen meer kreeg.

De voorbereiding

In Utrecht en Den Haag bleken soortgelijke rechtswinkels al te bestaan, uit hun folders heb ik veel inspiratie geput. Ik moest me eerst helemaal inlezen. Het recht is voortdurend in beweging en ik was niet meer op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen. Daarom ben ik me grondig gaan verdiepen in de bijstand, huur-, sociale en arbeidswetgeving, en nog wat gebieden waar je veel mee te maken hebt, zoals het UWV en medische keuringen.

Diverse hulpvragen

Nog vóór de oprichting van Buro Rechtshulp kwamen er al een aantal mensen die bij Scip werkte langs met zeer uiteenlopende hulpvragen. Zo vroeg iemand juridische hulp over een schuld, een ander had vraag over een partner die zonder proces in de gevangenis was beland en de uitgeverij van Scip wilde meer weten over auteursrechten. Dat was in de herfst van 2005.

In het begin werkte ik alleen en had ik geen eigen spreekkamer. Soms waren het eenvoudige zaken, soms behoorlijk ingewikkelde en soms ook vreselijk tragische, waarbij cliënten hun verhaal niet konden doen zonder voortdurend in huilen uit te barsten.

Hulp van lotgenoten

Ik had een heel simpel foldertje gemaakt. Een dubbelgevouwen groen A-4tje, waarin de verscheidene diensten stonden opgesomd. Hulp bij brieven en bezwaarschriften, uitleg van allerlei procedures, regels, instanties, bellen voor mensen, meegaan naar instanties en tips over premies, subsidies en kortingen. Dit foldertje stuurde ik rond naar alle instanties waar GGZ cliënten langs kwamen. De eerste klanten kreeg ik via via.

Het belangrijkste verschil tussen Buro Rechtshulp en talloze andere hulpinstanties op dit vlak is dat de mensen bij ons veel tijd krijgen en hun hele verhaal kwijt kunnen. Het hoeft niet alleen over de juridische problemen te gaan. Omdat wij lotgenoten zijn, zijn we bekend met alle problematiek van GGZ cliënten.

Wajong

Ik heb veel mensen geholpen bij het verkrijgen van een Wajong-uitkering. Via de nieuwsbrief van Scip heb ik mensen met een bijstand aangemoedigd om een Wajong-uitkering aan te vragen. Behalve dat het maandelijks wat meer geld oplevert, heeft dat ontzettend veel voordelen: recht op samenwonen zonder gekort te worden, recht op onbeperkt spaargeld of een erfenis, geen huisbezoeken enzovoorts.

Inmiddels is het behoorlijk moeilijk geworden om nog een Wajong-uitkering te krijgen omdat de wetgeving is aangescherpt.

Vrijwilligers van Buro Rechtshulp

Ik heb in de loop van jaren diverse vrijwilligers in dienst van Buro Rechtshulp gehad. De eerste kwam in 2007. Zij had een fiscaal juridische opleiding op HBO niveau en wist veel van belastingen. Handig, want wij helpen ook met de belasting aangifte en het aanvragen van toeslagen en aanverwante zaken. Een half jaar later had ze een baan gevonden bij het UWV.

De andere vrijwilligers waren verder allemaal afgestudeerde juristen met een psychische kwetsbaarheid. Sommigen waren heel goed in hun vak. Als ze geen psychische problemen hadden gehad, hadden ze waarschijnlijk een topbaan gehad.

Belasting geld

In de loop van de jaren hebben we honderdduizenden guldens en euro’s aan belastinggeld weten terug te halen voor onze klanten. Met name voor de mensen die door de crisis failliet gingen en hierdoor depressief werden.

Zij deden geen belastingaangifte en werden ambtshalve aangeslagen voor veel geld, terwijl ze geen cent hadden verdiend. Bij een ambtshalve aanslag gokt de Belastingdienst zelf met de natte vinger wat het inkomen is. Door alsnog nul-aangiften te doen konden we hun totale schuldenlast enorm verminderen.

Breed werkveld

Het werk wat we doen is heel breed. Het is juridisch, maar ik ben ook een soort maatschappelijk werkster. Soms heb ik de rol van therapeut en dan help ik weer met de boekhouding of met budgetteren. Ik adviseer graag bij alles waarvan ik denk dat mensen beter en goedkoper uit zijn. Ik heb zelfs een boekje gemaakt over hoe slim te budgetteren. De mensen die de tips uit dat boekje hebben toegepast, zijn allemaal uit de geldproblemen gekomen. Het werkt. Dit boekje staat ook op onze site.

Ik heb ook heel wat mensen met schuldenproblematiek bij mij op het spreekuur gehad. Niet zomaar schulden, het kan gaan van een paar duizend tot wel een half miljoen euro. Ik help ze met het inventariseren van hun schulden. Daarna moeten ze vaak naar de schuldhulpverlener. Als alles goed gaat, zijn ze dan na drie jaar van hun schulden af.

Voldoening

Soms kunnen we iemand de gang naar een advocaat besparen. Wanneer het om een ijzersterke zaak gaat, is per brief dreigen met de kantonrechter vaak al genoeg om de tegenpartij overstag te laten gaan. Ik doe dit werk graag, omdat ik het juridische werk leuk vind en omdat ik het leuk het vind om mensen, met wat voor problemen dan ook, te helpen. Ik kan goed luisteren en ik heb veel geduld.

Als we mensen echt uit de brand kunnen helpen waardoor hun leven een stuk lichter wordt, geeft me dat de meeste voldoening. Ik ben blij als mensen opgelucht de deur uitgaan. Dat gebeurt gelukkig vaak. Als we ze niet of niet volledig kunnen helpen, sturen we ze door naar andere instanties of naar een advocaat.

Unieke plek voor juristen

Buro Rechtshulp voor (ex) GGZ cliënten is eigenlijk één van de weinige plaatsen waar ook mensen die rechten gestudeerd hebben juridische ervaring kunnen op doen. Dat is een voordeel voor vrijwilligers, maar daarvoor is het Buro niet in het leven geroepen.Het gaat in de eerste plaats om het helpen van GGZ cliënten met juridische problemen.

Heb je vragen? Kijk eerst op de website www.rechtshulp-ggzclienten.nl en neem via mail of telefoon contact met ons op.

Lotgenotengroepen -de Depressie Groep-

Soms aan de keukentafel, maar meestal in de ‘Tuinkamer’ van Keizersgracht 252, komen lotgenoten bij Scip bijeen. Naast de lotgenoten groep voor Depressie is er ook een groep ‘Stemmen horen’ en een groep voor de bipolairen en psychose -gevoeligen. Ook bestaat er een lotgenotengroep voor jongeren. Daan begeleidt de Depressiegroep en geeft ons een kijkje in zijn keuken.

Naam: Daan
Leeftijd: 43 jaar
Afdeling: Lotgenotengroep Scip
Functie: Begeleider Lotgenotengroep Depressie

Aantal dagdelen: Ongeveer drie, omdat Daan naast deze taak ook binnen Scip portfolio cursussen geeft en meerde cursussen zoals deThe Artist Way.

Samenwerking SCIP en Depressie Vereniging

Sinds december 2017 ben ik gespreksleider van de lotgenotengroep Depressie. De depressiegroep is een samenwerking tussen SCIP en de Depressie Vereniging. De Depressie Vereniging is verantwoordelijk voor de coördinatie en voor de aanwas van nieuwe leden. Nieuwe leden komen ook binnen via andere Scip-kanalen.

Wachtlijst

Geïnteresseerden mogen eerst kijken of een lotgenotengroep wel iets voor hen is. We hebben maximaal acht mensen in een groep, maar in de praktijk zijn er altijd wat minder, tussen de vier en zes of zeven man. Deelnemers zijn niet altijd trouw in de opkomst vanwege hun stemmingsproblematiek. Als deelnemers vaker niet verschijnen, probeer ik hen te bellen. Ik zit niet heel erg bovenop, dat werkt averechts. We zoeken nog wel naar een adequate manier om hier mee om te gaan, zeker omdat we een wachtlijst hebben. Daar staan zeker wel tien mensen op!

Burn-out en depressie

Zelf heb ik in 2010 een burn-out gehad. Daarvoor was ik misschien al zo’n tien jaar depressief. Ik zat al in therapie, maar 2010 kreeg ik een flinke burn-out en had ik psychotische klachten. Toen ben ik in contact gekomen met de GGZ. Sindsdien heb ik veel therapie gevolgd.

Van de TOED naar gespreksbegeleider

Eerst werkte ik bij Tobi Vroegh: de uitgeverij van Scip. Daar deed ik PR werk, maar dat leek te veel op mijn oude vak. Dini en Lea van Scip gaven mij de mogelijkheid iets te gaan doen met mijn ervaringsdeskundigheid en ook ben ik de TOED gaan volgen (Traject Opleiding ErvaringsDeskundigheid). Ik zat toen al veel verder in mijn herstel.

Voordat ik de Depressiegroep ging leiden, heb ik eerst een tweedaagse training gevolgd om gesprekstechnieken goed in de vingers te krijgen. Je wordt voorbereid en krijgt ook oefeningen in luisteren. Een groep begeleid je altijd met z’n tweeën. Ik doe het samen met Vincent, met wie ik samen de training volgde.

Wennen

Ik zie mijzelf als een ervaringsdeskundige die het vak nog moet leren. Vincent, de andere gespreksbegeleider, werd aan mij gekoppeld via de Depressievereniging. Het klikt goed tussen ons. Ik ben een participant, tegelijkertijd probeer ik het gesprek een bepaalde richting op te laten gaan. Hij is meer sturend, dominanter. We wisselen elkaar goed af. Ik moest wel wennen en vond het vaak best pittig. Onderwerpen waar je zelf ook mee te maken hebt gehad en gesprekken over zelfdoding, moeilijke onderwerpen. Dat raakt je gewoon.

Herstellen en leren leven met…

Ik zie dat de mensen die actief meedoen en regelmatig komen constructief aan hun herstel werken. Tegelijkertijd is herstel voor anderen minder belangrijk. Ik weet ook niet of herstellen per se het doel moet zijn. Het kan ook zijn dat je het leven neemt zoals het is. Voor sommigen gaat het niet om het herstel, maar om het leren leven met een nare ziekte.

Factor verbinden

Ik zie hoe goed het is dat je er dan nog met mensen over kunt praten. Dat alleen dat het lijden al minder maakt. Sommige mensen zijn heel eenzaam. In deze lotgenotengroepen zijn dan toch nog plekken waar wel verbinding gemaakt kan worden met anderen. Verbinding is wel een heel sterk onderdeel van lotgenotengroepen.

Zelfkennis en ervaring opdoen

Voor mij geldt dat ik door dit werk actief te doen meer zelfkennis krijg en informatie ontvang over hoe ik zelf in mijn herstel zit. Ook ervaring opdoen in ervaringsdeskundigheid, door als gespreksbegeleider te fungeren vind ik belangrijk voor mijn ontwikkeling. Het doet wat met je. Je zou het kunnen zien als: je bent meer dan je ziekte, je werkt er ook mee.

Doordat ik gewoon ook deelnemer ben, ben ik gelijkwaardig. Hierdoor vind ik aansluiting en vinden anderen herkenning. Volgens de Depressievereniging is Lotgenoten geen goed woord meer, maar gaat het om support. Supportgroep is eigenlijk een beter woord. Deelname aan een groep is vaak een eerste stap naar meer zelfregie.
Je bent niet de enige

Het inzicht dat je niet de enige bent die een depressie meemaakt en tegelijkertijd zien hoe de anderen daarmee omgaan, dat brengt kracht. Het werkt helend. Ook omdat je naast dat mensen het zwaar hebben, ziet dat ze heel krachtige dingen doen. Het licht en het donker bestaan naast elkaar.

Interesse om ook mee te doen aan één van de lotgenoten ofwel supportgroepen van Scip? Neem contact op met Dini Glasz op dini@scipweb.nl

Login Werkplaats West

Scip’s Login is actief op drie verschillende locaties binnen Amsterdam: de Loginwinkel op de Kwakerstraat in West, de Login PC winkel in Noord in de Distelstraat én last but not least de werkplaats in op de Cornelis Dirkszstraat in West. Bij Login worden computers opgeknapt in de breedste zin van het woord. In de werkplaats worden ook cursussen over hardware en software gegeven. In deze Scip In Zicht spreken we Farid van de Login werkplaats op de Cornelis Dikszstraat in West.

Naam: Farid
Leeftijd: 49 jaar
Afdeling: LOGIN West
Functie: medewerker werkplaats (en ‘runt’ deze tegenwoordig met Carl)
Aantal dagdelen: 4, van maandag t/m donderdag de hele dag

Bij Scip kon ik doorgaan met de computer

“Ik werk bij Login met zowel de hardware (=de computer zelf) als de software (=de programma’s die erop draaien). Als ik met de hardware werk, haal ik computers uit elkaar of ik zet ze weer in elkaar. Als ik met de software werk, installeer en activeer ik Windows of installeer ik andere nieuwe software.

Leren van je collega’s

Toen ik hier binnenkwam wist ik wel al wat van computers af. Maar, verreweg de meeste kennis en ervaring heb ik opgedaan via mijn collega Carl. Eigenlijk heeft hij me bijna alles geleerd en nu kan ik veel zelfstandig doen. Nieuwe computerkennis doe ik tegenwoordig vooral thuis op, zoekend naar goede software. In principe kan je alles via het internet vinden.

Tegenwoordig ben ik, samen met Carl, veel aanwezig op de werkplaats. Wij werken beide vier volle dagen, alleen is hij op vrijdag en ben ik op maandag vrij. Zo is er altijd iemand aanwezig op de werkplaats van Login West; wij ‘runnen’ op dit moment de tent. Wat ik heb geleerd geef ik door aan anderen, zoals het installeren van softwarepakketten.

Ooit was ik een rebel

Ik ben een in Nederland opgegroeide Marokkaan en woonde in mijn jeugd voornamelijk bij Nederlandse families. Mijn ouders wonen ook in Nederland, maar ik ben vroeger in pleeggezinnen terecht gekomen. Tot een jaar of vijftien jaar geleden was ik een echte rebel. Thuis was ik een Marokkaan, een moslim. Buitenshuis gedroeg ik me anders, veel vrijer. Mijn vader is moslim en tegenwoordig ben ik ook, maar in die tijd wilde ik meer vrijheid.

Nu snap ik het wel, mijn vader is opgegroeid in Marokko met het geloof en hij snapte niet dat wij hier zo vrij opgroeiden. Hij deed wat hij kende. Nu begrijpt hij het ook wel, ook hij is veranderd. Tegenwoordig heb we weer goed contact.

Met iets tastbaars bezig zijn

Drie jaar geleden kwam ik bij Scip terecht. Mijn klantmanager van de GGD, ik heb een verslavingsachtergrond, al ben ik al twaalf jaar niet meer verslaafd, stuurde me hierheen toen ik liet weten dat ik iets van dagbesteding wilde doen. In eerste instantie ontdekte ik Scip via de website www.jekuntmeer.nl. Mijn klantmanager maakte voor mij een eerste afspraak en toen begon ik bij het Actief Computer Centrum, hier in West.

Na een half jaar stapte ik over naar Login. Beide projecten vind ik leuk, maar ik wilde liever met iets tastbaars bezig zijn. Software activiteiten doe ik thuis wel. Het uit elkaar halen van computers doe ik op de werkplaats.

Voordat ik bij Scip terecht kwam, werkte ik twee jaar bij Roads in de Fietsenmakerij. Ooit deed ik de opleiding metaalbewerking aan de technische school; ik hou ervan om met mijn handen te werken. Bij Login heb ik de kans gekregen om door te gaan met de computer.

Het voelt niet als werk

Ik zie mijn werk bij Login als een vorm van dagbesteding, want het voelt niet als werk. Eerst begon ik met twee dagen, maar nu ben ik er vier dagen per week. Bijna fulltime. Het is gewoon werk voor mij dat ik leuk vind, want het is nog steeds vrijwillig. Ik doe het met plezier, ik sta op met plezier en ik kom er graag.
Login is voor mij een heel belangrijke plek. Het omgaan met mensen die dezelfde interesse hebben en het leren van mensen die meer weten dan ik, dat geeft mij voldoening. Er werken hier ongeveer twintig vrijwilligers, waarvan twee vrouwen. Meer mannen dus, maar iedereen is welkom. Er is overigens ruimte voor meer vrijwilligers. Veel mensen komen maar een paar dagdelen per week werken.

Geen drank en drugs op de werkvloer

Het is wel belangrijk dat je wat stapjes verder bent in je herstel om hier te kunnen werken. Drugs of overmatig drankgebruik is hier niet toegestaan. Je kunt hier op je eigen tempo leren ‘on the job’. Mensen met kennis van zaken zullen je dingen uitleggen, klussen geven, controleren. Als een refurbished (= een geheel opgeknapte computer, zowel wat betreft hardware als software) computer de deur uitgaat, is deze perfect!

Klanten

Onze klanten komen vaak via via bij ons binnen. Ze betalen voor onze diensten, maar de prijs ligt hier wel veel lager dan bij andere ‘reguliere’ computerwinkels. Het bespaart de klant veel kosten als Login je computer repareert, schoonmaakt of er nieuwe software op installeert.

Als mensen kleine reparaties willen laten doen aan hun computer, dan kunnen ze bij de Werkplaats langskomen op de Cornelis Dirkszstraat (tel: 020 6892004). Bij de wat grotere reparaties bezoek je bij voorkeur een van de winkels bij Login Noord of Login West.

Kom ook werken bij Login!

Mensen die wat willen leren over computers en die graag aan het werk willen kunnen bij ons goed terecht. Geïnteresseerden voor Login Werkplaats kunnen zich rechtstreeks melden bij Frits van Houwelingen op fvhouwelingen@deregenboog.org. Je kunt je ook laten aanmelden door je begeleider.

ACC-Noord

In Noord huist zich ook een Actief Computer Centrum, direct boven de Login winkel. Dit project lijkt veel op het project wat zich bevindt in West (ACC West), maar heeft ook zo haar eigen werkwijze. De twee projecten werken wel samen.

Het is een plek waar iedereen naar toe kan komen om kennis over het werken met computers op te doen, van basiskennis tot aan meer specifieke toepassingen. Sinds ruim een half jaar helpt Manou klanten van het ACC Noord met hun computervragen, meestal individueel. Wat deze plek voor hem betekent laat hij zien in zijn verhaal.

Wie: Manou Dezan, 55 jaar
Wat: geeft privé computerles en groepsles bij ACC Noord
Wanneer: op dinsdag en op vrijdag van 12.00 uur tot 17.00 uur.

Het werk bij het ACC geeft mij veel eigenwaarde

“Mijn vluchtelingenachtergrond heeft mijn leven getekend. In vogelvlucht; ik vluchtte als 18 jarige door de oorlog uit Iran en belandde in India, waar ik jaren heb gewoond. Totdat wij, Iranezen, na jaren daar niet meer konden blijven en op zoek moesten naar een nieuwe plek. Ik belandde in Nederland, via een Nederlander die ik in India had leren kennen. Het leek me een goed land om mijn leven weer op te bouwen.

Ongelukkig met mijn werk

Ik kwam in 1994 Nederland binnen, maar het duurde ongeveer 16 maanden voordat ik mijn status kreeg en opnieuw een leven kon gaan opbouwen. Mijn Nederlandse docent leerde me naast de Nederlandse taal ook de beginselen van de computers, zoals werken met Word. Zo kwam ik in aanraking met computers en ik vond het erg interessant. Ik verhuisde vervolgens naar Arnhem, waar ik ook les kreeg in de Nederlandse taal. In het leslokaal stonden computers waar ik gebruik van mocht maken, wat ik graag deed.

Ik ging werken in fabrieken en in de bouw, werk dat eigenlijk helemáál niet bij me paste. Maar het moest, er moest geld verdiend worden. Ik wilde veel liever met computers werken. Dat lukte niet, men vond mijn Nederlands daarvoor niet goed genoeg. Toen moest ik een opleiding volgen tot automonteur. Dat deed ik en ik kreeg na deze éénjarige opleiding een contract aangeboden bij een garage. Maar ik raakte erg ongelukkig van dit werk. Ik deed iets waar ik totaal niet van hield.

Op zoek naar verbetering in Amerika

Tegelijkertijd liep het gebied van relaties ook moeizaam. Ik had op dat moment een relatie met een depressieve vrouw. Dat hakte er aardig in bij me. Omdat mijn werk me zo tegenstond, stopte ik als automonteur en ging ik terug de bouw in. Ik sliep slecht en draaide zo langzaam door. Ik werd mager, slikte pillen, maar dat hielp niet. Ik moést weg hier.

Mijn broer had een bedrijf in de Verenigde Staten opgericht en nodigde me uit om voor hem te komen werken. Zelf zat hij in China, ik zou een betrouwbare partner van hem worden in Amerika. Ik zegde alles op in Nederland en vertrok naar de Los Angeles. Ik verbleef daar 10 maanden, maar voelde me daar niet thuis en kreeg heimwee naar Nederland.

Nederland is toch mijn land

Mijn hart ligt in Nederland, maar terug naar Arnhem wilde ik niet meer. Ik houd veel van cultuur en dan moet je in Amsterdam zijn. Ik kreeg een vriendin bij wie ik introk en toen deze na een aantal jaar uitging, vond ik een plek in onderhuur. Helaas ben ik daar vorig jaar uitgezet en woon ik op kamers bij een hospita. Dat voelt helemaal niet vrij en heel vervelend. Ik ben dan ook naarstig op zoek naar een eigen plek.

Depressie en paniek

Zo’n drie jaar geleden raakte ik depressief en kreeg ik last van paniekaanvallen. Er zaten zó veel verhalen in mij, ik had zo veel meegemaakt, maar ik kon het niet uiten. Mijn gevoelens kon ik nergens kwijt. Het waren er te veel. Mijn vertrouwen was ver te zoeken. Toen ik een tijdje ziek was en zonder werk kwam te zitten, voelde ik me nutteloos en zinloos. Ik heb het nodig om te voelen dat ik wat kan betekenen voor een ander. Dat is waardevol, dat is ook goed voor mijn herstel.

Een belangrijke plek om te werken

ACC Noord is echt een belangrijke plek voor mensen die, om wat voor een reden dan ook, uitgevallen zijn. Dat is het in ieder geval zeker voor mij. Ik hielp een tijd geleden iemand die binnen kwam met een nieuwe laptop. Hij wist helemaal niks van computers. Deze persoon had veel grote problemen. Nu, 6 maanden later, werkt hij bij de receptie van het ACC! Hij neemt daar de telefoon aan en zet mensen in de digitale agenda. Als je één persoon kan helpen, dan help je de wereld.

Ik geef vanuit mijn hart en probeer (computer)angst weg te nemen

Als ik les geef aan studenten, deel ik al gauw mijn contactgegevens. Zo kunnen ze mij persoonlijk bereiken en zijn de lijnen kort. Een aantal studenten wil persé bij mij op les, omdat ze me vertrouwen. Dat geeft mij een fijn gevoel. Ik geef niet alleen computerles. Mensen willen ook gehoord en gezien worden. Ook dat stuk kan ik goed geven; ik kan geruststellen en vertrouwen geven. Dat doe ik graag, ik weet hoe belangrijk dat is. Ik doe niet nep, ik geef door vanuit mijn hart.

Ik haal eerst de angst weg. Er kan niks mis gaan, alles kan teruggevonden worden. De eerste stap is dat je niet bang hoeft te zijn om wat te doen met de computer. Ik geef les in de vraag van de cliënt, sommige komen voor de foto’s, anderen voor Word. Niemand weet alles van de computer, er zijn ook momenten dat ik dingen niet weet. Ik zoek alles op met Google.

Computers: er gaat een wereld voor je open

Computers zie ik als een groot raam waar je door kan kijken en waarop je van alles kunt leren. De wereld gaat voor je open. Als je moeite hebt om met mensen om te gaan, hen te vertrouwen of met ze te praten, dan wordt de computer een soort vriend. ‘Iemand’ die je vertrouwt, waar je contact mee hebt.

Ik zou wel meer dagen willen werken bij ACC Noord, maar nu heb ik het te druk. Het zoeken van een woning en de gesprekken bij mijn psychiater nemen nog te veel tijd en aandacht in beslag. Op termijn hoop ik hier vaker te zijn.
Als je een veilige plek zoekt om met computers te werken wil ik het ACC Noord zeker aanraden. De collega’s zijn behulpzaam; iedereen wil je helpen en ik leer veel van de anderen.

Iets voor een ander doen, iets betekenen voor een ander is ook goed voor jezelf. Er is nog plek! Interesse? Neem contact op met ACC-Noord via info@accnoord.nl of kom langs!

Webbureau

In het pand aan de Keizersgracht, op de tweede verdieping, bevindt zich het Webbureau. Sinds 15 jaar worden daar websites gemaakt worden voor haar klanten. Het bruist; dankzij de vele opdrachten het is er nu best druk. Gelukkig mocht ik medewerker Janine even ‘lenen’ voor een gesprekje over het Webbureau en over haar werk.

Naam: Janine
Leeftijd: 51 jaar
Afdeling: Webbureau
Functie: Webbouwer – sinds 9 jaar
Aantal dagen: 3 dagen van 8 uur.
“Ik heb in het verleden biologie gestudeerd. Na mijn afstuderen ben ik een hele periode zoekende geweest, ik zat niet lekker in mijn vel en heb veel verschillende dingen gedaan.  Op een goed moment ben ik begonnen met cursussen Flash en Dreamweaver en bleek affiniteit met webdevelopment te hebben. Toen ik hoorde van het Webbureau van Scip, heb ik mezelf direct aangemeld.” 

“Bij het Webbureau werken nu acht mensen, waarvan twee betaalde krachten, Sabine en ik. Sabine heeft het opgericht en ik begon hier negen jaar geleden als vrijwilliger. Ik heb in deze tijd een stuk of 15 online cursussen gedaan voornamelijk HTML en CSS, maar ook PHP en JQuery(programmeertalen). Sinds vier jaar ben ik betaald medewerker bij het Webbureau.

Hoewel mijn inkomen nagenoeg hetzelfde is als destijds mijn bijstandsuitkering, voelt het nu gek genoeg beter. De waardering dat ze voor je willen betalen, voelt beter. Ik werk nu drie volle dagen.”

Persoonlijke websites

“Wij bouwen websites voor onze klanten, waarbij wij rekening houden met hun portemonnee; ze betalen naar draagkracht. Wij zijn goedkoper dan een gemiddelde webbouwer. We werken met mensen uit trajecten en krijgen naast onze inkomsten daar ook geld voor binnen.

Klanten krijgen bij ons een heel persoonlijke website, geen standaard -duizend in een dozijn- website. We werken niet met templates. Elke keer wordt een nieuw ontwerp gemaakt. We doen ons best ‘up to date’ te blijven met de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van webdesign. Maar, hypes zijn er ook genoeg en daar hoef je niet altijd aan mee te doen.”

Puzzelen

“Ik hou van het gepuzzel in mijn werk. Wij werken hier al lang met een Content Management Systeem (CMS). Dat systeem is een soort IKEA. Een klant wil vaak toch graag andere dingen en dan moet je dat aanpassen. Ik vind het leuk om te zoeken naar oplossingen binnen het systeem. Dat is één van de puzzels. Andere puzzelstukken zijn de HTML,‘het bouwwerk’ en de CSS, ‘de verf’. Daarbij moet ik steeds onderzoeken: ‘Wat werkt wel en wat niet?’” 

Zinvol bezig zijn met iets dat je leuk vindt

“Mijn werk is belangrijk voor mij, het brengt me het gevoel dat ik iets kan. Ik doe echt iets en ik kan andere mensen iets leren. Het is bij Scip ook vaak gezellig. Als we werken zijn we vaak geconcentreerd bezig, maar tijdens de lunch is het vaak ontspannen. Dan schuiven er ook mensen van andere projecten aan. Daarna weer lekker aan de slag.

Het Webbureau brengt me veel structuur, dat vind ik prettig. Een leeg hoofd is ook een hoofd waarin muizenissen kunnen ontstaan. Lekker zinvol bezig zijn is goed voor me. Ik denk dat ik van dit werk hou, omdat ik vroeger goed was in wiskunde. Een wiskundige manier van denken komt van pas bij het bouwen van websites; ik kan oplossingsgericht denken.

Het werk past veel beter bij me dan eerdere dingen die ik probeerde. Het is echt belangrijk dat je iets vindt wat je leuk vindt.” 

Trots

“Onze eigen website (www.webbureau-amsterdam.nl) vind ik persoonlijk erg leuk. Het heeft een beetje een Mondriaan-achtige stijl en in het menu staan schuivende balkjes. We hebben veel websites gemaakt waar ik blij mee ben. Het ene jaar verdienen we meer dan het andere, maar we verdienen wel wat.” 

Ervaring en affiniteit met het vak

“In principe mag iedereen bij ons komen werken. Het is wel fijn als mensen in een traject kunnen komen. We zoeken mensen met ervaring of met een grote affiniteit met webdesign. Als je daarmee geen talent of ‘feeling’ hebt dan is het minder leuk om hier te werken.

Binnen het Webbureau bestaat ruimte voor mensen met wie iets aan de hand is. Ik denk dat mensen zich geaccepteerd voelen bij ons. Als je ergens mee zit, wordt er niet raar opgekeken. We houden rekening met anderen.

Met nieuwe mensen hebben we een gesprek en kijken we naar de ervaring. Tot op heden wordt iedereen wel aangenomen. We zijn nog zoekende hoe om te gaan met mensen die geen of weinig ervaring hebben. Nieuwelingen zetten we aan online tutorials (lessen) en we proberen hun ontwikkeling te volgen. Het is de bedoeling dat mensen vrij snel zelf websites gaan bouwen.

Zeker als een klus haast heeft, is een goede begeleiding soms lastig te bieden. We proberen mensen wel te betrekken bij de opdrachten die er lopen.” 

Interesse om aan de slag te gaan bij het Webbureau?

“Mensen zijn welkom om eens een kijkje te nemen bij het Webbureau. Zeker als je in een isolement geweest bent, of dingen hebt waar je mee zit, dan is Scip een hele goede plek om weer een onder de mensen te komen.

We hebben op dit moment een beetje een gebrek aan ervaren ontwerpers. Er is een vacature!” 

Interesse? Stuur een mail naar info@webbureau-amsterdam.nl

De Eetkamer

Op alle werkdagen van de week kan je om 18.00 uur gezellig komen eten in De Eetkamer in de centrale ruimte van het pand op de CD. Diverse koks bestieren daar de keuken. Voor slechts €5,50 worden de lekkerste gerechten voorgeschoteld, inclusief dessert. Gerechten uit alle hoeken van de wereld. Er is plek voor 20 gasten, aanmelden is daarom verplicht. Van de koks die koken in De Eetkamer, deelt één van hen, Richard, zijn verhaal.

Wie: Richard, 49 jaar
Wat: Kok bij Richard is Cooking
Wanneer: vrijdagavond van af 18.00 uur

Mijn opa, een ‘begenadigd’ kok, mijn grote bron van inspiratie

Ik voel een sterke verbondenheid met mijn opa, hij was talentvolle kok voor de Nederlandse Marine in Nieuw Guinea. De verhalen over hem hebben mijn leven beïnvloed. Mijn moeder heeft de kneepjes van het vak weer van haar ouders geleerd. Als kind keek ik altijd mee over haar schouders. Ik ben erg verwend geweest met zo’n moeder.

Tegenslag

Toen ik een eigen catering opzette, werd mijn moeder ziek. Langzamerhand ging het toen ook bergafwaarts met mij. Het was een opeenstapeling van tegenslagen die me niet in de kouwe kleren ging zitten. Ik kreeg een financiële klap te verduren en verloor mijn huis. Ruim vier jaar logeerde ik overal en nergens, leefde ik uit mijn tas. Ik liep met mijn ziel onder de arm. In diezelfde periode kwam ook mijn oudste broer, de pater familias, te overlijden.

Met veel hulp en steun van mijn familie ben ik weer uit het dal geklommen. Ook mijn Protestantse geloof heeft me veel steun geboden. Gelukkig ben ik heel sterk uit mijn dal uitgekomen; ik ben wijzer geworden. Ik heb geleerd dat je niets voor vanzelfsprekend moet aannemen in het leven. Tegenslag ligt heel dicht bij geluk.

De keuken bleef trekken

Ik heb bijna twintig jaar werkervaring, ook in de zakelijke dienstverlening. Op mijn negentiende werd ik opgeleid tot chef kok in een kleine brasserie. Tijdens mijn studie Personeelsmanagement hield ik mijn bijbaan in de keuken aan. Ik heb na mijn studie een tijd gewerkt als personeelsmanager.

In deze functie zat ik altijd tussen twee vuren in; staf en personeel. Dat beviel me niet, net als het hebben van een negen tot vijf baan. Ik ben avontuurlijker ingesteld. Zodoende heb ik meerdere zijsprongetjes gemaakt. Altijd heb ik de behoefte gehad om in de keuken te staan. Ik stopte als personeelsmanager en ging aan de slag bij Van der Valk. Daar leerde ik echt leerde buffelen, maar ik leerde er ook de fijne kneepjes van het kookvak. In 2006 startte ik een eigen cateringbedrijf. In dat jaar liepen veel dingen uiteindelijk mis.

Onderdeel van de doelgroep

Via een vacature bij de Vrijwilligerscentrale ben ik drie jaar geleden bij Scip beland. Ik kwam hier puur om te koken. Eerder had ik op vrijwillige basis voor De Regenboog Groep gekookt. Bij de Kraaipan in Oost en bij het buurthuis in de Transvaalbuurt. Ik had in het begin helemaal niet door wat de doelgroep van Scip was. Pas veel later ontdekte ik dat de vrijwilligers die hier

werken mensen zijn met een psychische problematiek. Opeens was ik ook onderdeel van die doelgroep, dat voelde heel apart.

Inmiddels zie ik mezelf wel als iemand met een psychische kwetsbaarheid. Ik besef dat ik niet de enige ben, ik herken dingen. Dat opent deuren naar elkaar, want je kan met elkaar hierover praten. Dat kweekt begrip naar elkaar toe, het verbindt en neemt schaamte weg. Ik ben veel opener geworden hier. In mijn familie was het taboe om over je kwetsbaarheden te praten. De eerste stap is erkenning bij jezelf, dat je jezelf accepteert.

Acceptatie proces

Voor mij was dat een hele moeilijke horde om te nemen: het accepteren dat ik burn-outs had gehad en dat ik daardoor ook ben veranderd als persoon. Ik kreeg problemen met mijn concentratievermogen; ik kon ineens geen bestellingen meer onthouden. Ik kon alleen maar staren in de hoop dat de acties me te binnen schoten. Toen wist ik dat ik rust nodig had.

Nieuwe baan

Sinds kort ben ik in deeltijd hulp kok voor de lunch in een brasserie. Heel vers, ik zit nog in mijn proeftijd. Ik wilde graag nog een stap maken. Daarom ben ik gestopt met koken op woensdag in De Eetkamer. Deze stap gaat in overleg met DWI. Ze hebben een project waarbij ze mensen, die kansrijk zijn voor de arbeidsmarkt, willen helpen aan een baan. Ik heb een gat van vijf jaar in mijn CV. Ik wil ook graag blijven koken in De Eetkamer.

Anonieme kok

Koken voor anderen is mijn roeping, máár wel in combinatie met vrijwilligerswerk. Sociaal bezig zijn spreek me aan. Toen ik professioneel kok was voelde ik me vaak anoniem. Ik leefde eigenlijk een solitair leven: kookte tussen vier muren, had nooit contact met de gasten, er was geen interactie. Daardoor voelde ik me een productiemedewerker. Daar haal ik geen waardering en voldoening uit. Bovendien heb je als professioneel kok nauwelijks een sociaal leven, omdat je zoveel uren draait.

Blijven groeien in het vak

Ik beleef wel veel plezier aan het koken en ik neem er echt de tijd voor. Indien nodig, besteed ik er thuis ook aandacht aan. Ik ben een kok die experimenteert en ik wil graag mooie

gerechten maken. Dat kan een broodje zijn, maar dat kan ook een mooie salade zijn of een bistrogerecht. Ik wil contact blijven houden met het vak en daarin groeien, nieuwe technieken aanleren.

Op dit moment ben ik veel bezig met kleurencompositie. Vaak ‘post’ ik mijn gerechten van De Eetkamer op Instagram, je kunt me daar volgen op: Richardiscooking.

Sociale kant

In De Eetkamer krijg ik wel veel waardering en voldoening. Ik heb geen sous chef die me uit staat te schelden omdat er een worteltje verkeerd ligt. Mijn vriendenclub en netwerk zijn enorm gegroeid bij Scip. Sommigen zie ik ook buiten het werk. Zelfs mijn huidige vriendin, en ook de vorige, ken ik van hier. Ik heb interesse in mensen, dat ik heb ik hier ontdekt. Open zijn, daar is binnen Scip ruimte voor. Als je zelf nieuwsgierig bent, dan leidt dat tot iets.

De gasten

Medewerkers van Scip of mensen met een bepaalde affiniteit voor deze organisatie komen hier eten. Soms komen er mensen uit Oost die me nog kennen uit de tijd dat ik voor De Regenboog Groep kookte. Buurtgenoten komen ook wel eens langs als ik op de site van Thuis Afgehaald meldt dat ik kook. De Eetkamer geeft je een plek waar je tot rust kan komen, waar je met elkaar kunt praten en soms ook heftige discussies kan hebben.
Bij voorkeur na de maaltijd.

Wees welkom in de De Eetkamer, alle koks hebben hun eigen specialiteiten en zijn zeer de moeite waard om eens uit te proberen! Geef je wel even op voor 12.00 uur, in verband met de boodschappen. Op de site van Scip http://scipweb.nl/project/de-eetkamer/ kom je erachter op welk adres of telefoonnummer je je op kunt geven.